Rodweek #4: Guilty Pleasures

Tegenwoordig kunnen we iedere week een scherpe, eigenzinnige maar vooral leuke column van de Ras-Amsterdammer Rodney Rijsdijk verwachten. In deze column beschijft hij de actualiteit van die week, dus hoe konden we het anders noemen dan de “Rodweek“! Deze week geeft Rodney zichzelf bloot en vertelt eerlijk over zijn ‘Schaamliedjes’…

Een vriend vroeg mij een paar jaar terug eens wat mijn favoriete ‘schaamliedje’ was. Zo’n liedje dat je eigenlijk alleen maar uit volle borst meezingt als andere mensen er niet bij zijn. Ik moest bekennen dat ik zo ongeveer een top honderd van schaamliedjes kan bedenken, maar dat mijn toppers toch wel ‘Jeanny’ van Falco, ‘Ice Ice Baby van Vanilla Ice’ en ‘I’ve been looking for Freedom’ van David Hasselhoff waren. Verder blèr ik de complete Nederlandstalige verzamelaar van Vic van de Reijt foutloos mee, evenals het complete oeuvre van wijlen Andre Hazes.

Gisteren ging het weer over schaamliedjes in DWDD, net als de week er voor. Het is een serie waarin bekende Nederlanders hun schaamliedjes opbiechten. Alleen is schaamliedjes tegenwoordig vervangen door de wat hippere term ‘guilty pleasures’. Twee woorden die op het eerste gezicht niet samen lijken te gaan. Want bij elkaar gevoegd betekenen die twee woorden vrij vertaald dat je je schuldig voelt over het ‘pleziertje’ maar er tegelijkertijd van geniet. Misschien zelfs wel intens.

En natuurlijk beperken de ‘guilty pleasures’ zich niet tot vreemde kronkels in de muzieksmaak. Zo kan ik (ik ben na mijn heimelijke muzikale ontboezemingen uit de eerste alinea de schaamte al lang voorbij) er intens gelukkig van worden om in mijn eentje een familiezak chips in een recordtempo tot de laatste kruimel leeg te metselen. Een onbeheersbare bodemdrift maakt zich dan meester van mij en niets of niemand, inclusief mezelf, kan me dan nog stoppen. Of, een hele foute: zo’n emmer plofkip van de KFC leeg bunkeren, dat wegspoelen met anderhalve liter cola en dan een boer van minimaal een minuut laten. Of een frikadel met een open ruggetje eten. Dat open ruggetje uiteraard vol gekledderd met mayonaise, curry en uitjes! Het zijn geen dingen die ik wekelijks en zelfs niet eens maandelijks doe, maar zo heel af en toe krijgt het vat op me, wordt het groter dan mezelf en dan is er geen houden meer aan.

Zojuist las ik dat de gezinspuddingen in de aanbieding zijn. Een euro voor een grote bak griesmeelpudding met bessensaus. Mijn vriendin en ik kopen er dan twee en dan vreten we allebei zo’n bak schoon leeg. Dat kan net zo goed ‘s ochtends vroeg als ‘s avonds laat zijn overigens. Zo gauw een van ons ontdekt dat er pudding in de koelkast staat dan is het gebeurd met de pudding. Een pudding die over de datum gaat? Niet in ons huishouden.

Sinds kort hebben wij thuis weer een nieuwe ‘guilty pleasure’. Eentje die misschien nog wel erger en beschamender is dan alle voorgenoemde ‘schuldige pleziertjes’. Het is platter dan een dubbeltje. En van de honderd banale grappen die door de ene als een mitrailleursalvo worden afgeschoten op me zijn er tien tot vijftien raak. Alleen de Ajax-aanval heeft een slechter moyenne de laatste tijd. De ander heeft een stem als een cirkelzaag en lacht overal om met de meest irritante gierende geitenlach die ik ooit heb gehoord, ook om zijn eigen grappen. Ik durf het er in het buurtcafé eigenlijk niet over te hebben uit angst dat ik het kleine beetje geloofwaardigheid dat ik daar bezit ook nog kwijtraak, maar ik kijk elke donderdag heel stiekem toch een klein beetje uit naar ‘Geer en Goor: effe geen cent te makken.’ Fijn, met een grote bak pudding er bij. Niemand zeggen.

Lees meer op Rodzooi.nl of bestel zijn boek ‘Kroegkronieken’ op Bol.com