De eerste Rodweek

Vanaf vandaag kunnen we iedere week een scherpe, eigenzinnige maar vooral leuke column van de Ras-Amsterdammer Rodney Rijsdijk verwachten. In deze column beschijft hij de actualiteit van die week, dus hoe konden we het anders noemen dan de “Rodweek”! Dit keer ADE gezien vanuit iemand die eigenlijk niet van electronische muziek houdt…

Tijdens deze eerste Rodweek week ben ik veel op het Amsterdam Dance Event (ADE) te vinden. Niet dat ik veel met housemuziek heb maar ik werk reeds vijftien jaar in de garderobe van De Melkweg en in die hoedanigheid ben ik vier van de vijf dagen aan het werk op feesten vol bliepjes en piepjes. Twee dingen. Het eerste: vergeef me dat ik veel van de acts die op ADE spelen onder de overkoepelende term house gooi. Minimal, Goatrance of techno? Ik heb er geen verstand van en hoor het verschil niet. Het tweede: ik ga geen zuur stukje schrijven over mijn gebrek aan liefde voor house. Ik luister gewoon liever naar andere muziek dan de mensen die naar ADE gaan. Niks meer en niks minder.

Ik heb niet veel met house, maar ik heb er ook niet heel veel tegen. Dat heeft ook met het publiek te maken. Housepubliek is goed getraind uitgaanspubliek. Ze doen relaxed, zijn vaak wat ouder, staan niet te schreeuwen en te dringen in de rij en ze zeuren niet over geld. Dat werkt prettig.

Het is weer eens wat anders als het vaak behoorlijk wat jongere nachtpubliek dat we wat regelmatiger mogen verwelkomen. Publiek waarvan sommigen denken dat ze in hun eigen gangstervideoclip leven, waar altijd een hoop geschreeuw en gedrang is in de rij en waar vaak gezeur over geld is.

Dan is housepubliek echt een verademing. Hoewel mijn voorkeur uitgaat naar de muziek van de laatste groep.

De eerste keer dat ik op een housefeest werkte was in 1998 op de destijds bekende HQ-feesten die elke laatste vrijdag van de maand werden georganiseerd. DJ Tom Harding was de koning van HQ, voor hem kwam iedereen. Het was altijd flink beulen, maar aan het eind van de nacht was alles weer goed gekomen en liepen we vaak ook nog eens met een redelijk gevulde portemonnee de deur uit.

En dan zeg ik dat housepubliek leuk en goed getraind is: dat is ook zo, maar ook op HQ maakten we wel eens rare dingen mee.

Een van onze favoriete fooigevers was een man die op elk feest wel een keer of wat ‘iets’ uit zijn jas moest halen en bij elke volgende keer meer fooi gaf. Knaakie, vijfie, tientje en op einde zelfs geeltjes. Wat hij nou steeds uit zijn jas moest halen laat zich raden. Wellicht had het enige connectie met de mensen die we aan het begin van de avond nog zo keurig netjes binnen zagen komen en die we om vijf uur ‘s nachts terug zagen met ogen als die van wijlen Marty Feldman en gebitten als malende betonmolens.

Of de jongen die het kattenstrooisel wat de schoonmakers over een plak kots hadden heen gegooid om het daarna te kunnen opvegen aanzag voor confetti en het feestelijk over zichzelf heen begon te gooien… De verbijstering in de ogen van van zijn vriendin en dat lullig kijkende hoofd van die gozer toen we hem vertelden wat hij over zich zelf heen stond te gooien terwijl hij een kotsklontje van z’n shirt veegde waren onbetaalbaar. Ondertussen moesten wij achter de garderobe aan de beademing van het lachen.

En dan was er natuurlijk nog het mysterie dat tot op de dag van vandaag nog niet is opgelost.  Het liep al tegen sluitingstijd. Ik ben een innemend mens en aldus liep ik nog even naar de bar om een laatste drankje te halen. Terwijl ik op mijn beurt stond te wachten keek ik naar de dansvloer waar iedereen nog volop aan het dansen was. En toen gebeurde het. De menigte stoof ineens geschrokken uit elkaar en verbijsterd keek iedereen naar hetgeen op de grond lag: een dampende drol. Zo’n perfecte, met een puntje er op. Hoe iemand dat op een stampvolle dansvloer voor elkaar heeft gekregen is nog steeds een raadsel dat zelfs voor een superspeurderstrio bestaande uit Sherlock Holmes, De Cock met Cee-oo-cee-kaa en Peter R. de Vries niet meer te achterhalen is. Ik had m’n speurneus in elk geval dicht geknepen.

Ach ja, HQ, in de goeie ouwe tijd.

Ik heb weer zin in ADE! Vanavond trappen we af.

En daarna rocken we weer verder.

Op naar de volgende Rodweek.

Lees meer op Rodzooi.nl of bestel zijn boek ‘Kroegkronieken’ op Bol.com