Rodweek #10: Bieberisatie

Tegenwoordig kunnen we iedere week een scherpe, eigenzinnige maar vooral leuke column van de Ras-Amsterdammer Rodney Rijsdijk verwachten. In deze column beschijft hij de actualiteit van die week, dus hoe konden we het anders noemen dan de “Rodweek“! Deze week beschrijft Rodney wat hij met Justin Bieber heeft, of eigenlijk wat hij totaal niet met hem heeft…

Er zijn van die momenten dat je denkt: verdomd, misschien is god toch niet een of ander achterlijk verzinsel uit de verre oudheid. Misschien bestaat er wel echt een god! Zo’n momentje had ik de afgelopen week heel even toen ik een artikel las dat als kop had ‘Justin Bieber zegt te stoppen met zingen’. Mijn hart maakte een sprongetje en even overwoog ik een fles bubbels open te trekken om acht uur ‘s ochtends. Helaas bleek hij tijdens een volgend interview zijn keutel al weer ingetrokken te hebben en hadden we hier dus van doen met een ouderwetse dooie mus. Het is niet dat ik een echte hekel aan hem heb, want ik ken die jongen niet persoonlijk, maar toch…. Als ik hem zie of hoor (of erger nog: beide!) dan wil ik die puber met z’n puisterige pokkensmoel en z’n verwaaide rotkapsel tot pulp slaan en ik heb me er al een paar keer met de grootst mogelijke moeite van kunnen weerhouden om mijn TV aan scherven te gooien.

En dat terwijl u verschillende links te zien krijgt als u zijn naam en mijn naam samen googlet. Wij hebben elkaar namelijk even vluchtig gezien in de Melkweg begin dit jaar. De Melkweg is de plek waar ik werk en ergens in maart kwam die olijke snaak met zijn gevolg onverwachts langs op onze wekelijkse clubavond. Nou is de Melkweg de beroerdste niet, dus hij werd binnen gelaten. Hij was dan ook al negentien, dus op die grond kon hij al niet geweigerd worden. We hadden nog even snel zijn leeftijd opgezocht. Het werd zelfs nog leuker gemaakt voor de puisant rijke puber: omdat de Melkweg natuurlijk zo ongelooflijk vereerd was dat een superster van zijn kaliber ons nederige tentje aandeed hoefde hij en zijn aanhang niet te betalen. Zo zijn we dan ook wel weer.

Het was niet genoeg voor de biebert. Hij wilde graag een aparte tafel op het podium hebben waar hij en zijn matties konden zitten. De Melkweg was niet zinnens om dat voor hem te regelen. Het enige tafeltje waar hij best aan mocht zitten stond een schoteltje op, die bij de toiletten. Verbolgen over zoveel Amsterdamse desinteresse in zijn supersterrenstatus verliet hij de Melkweg weer. Het waren twee fantastische minuten.

Toen ik eenmaal thuis kwam van het werk, zo tegen zes uur in de ochtend, nam ik nog even een lekker kopje thee en besloot ik de laptop nog even aan te zetten. Ik plaatste een statusupdate op Facebook over het toestandje met Justin Bieber en ging daarna maar eens een tukkie doen. De volgende middag bleek dat ik de kracht van de sociale media een tikje had onderschat. Ik opende mijn Facebook en mijn mail en die waren dus zo ongeveer geëxplodeerd. Behalve dat mijn statusupdate een ziekelijke hoeveelheid likes en reacties had gegenereerd was het ook door belachelijk veel mensen gedeeld en dus komt zoiets dan ook vanzelf onder de ogen van verschillende media. En niet alleen Nederlandse, maar ook de Britse en Amerikaanse media wilden alles weten over Biebers’ twee minuten in de Melkweg. En zo zat ik tijdens mijn ontbijt iedereen maar even vlug van een antwoord te voorzien. Ik gaf ze allemaal een beetje het zelfde standaard antwoord, want zo veel was er nou ook weer niet gebeurd. Des avonds bleek het ‘nieuws’ ook bij RTL Boulevard op de burelen te zijn gekomen en werd de Facebookstatus van yours truly, ‘de Melkwegmedewerker’, gequoot door godverdomde Albert Verlinde, dat had ik weer.

De media was een dag lang volkomen gebieberiseerd en op mijn Facebookpagina ging het de rest van de dag ook nergens anders meer over. Gelukkig leven we in een snelle tijd en dus was iedereen het de dag daarna allemaal weer vergeten en was de bieberisatie weer snel voorbij.

Nou, doe mij dan maar Lange Frans, het orakel uit Diemen-Zuid. Die trad gisteravond op in de Melkweg. Een mijnheer van wie de status mij niet helemaal duidelijk was stond bij een speciale ‘vriendenbalie’, waar niemand op afkwam. De mijnheer met de vage status liep met fotootjes rond waarop Lange Frans kennelijk zelf ‘Lange Frans’ had gekrabbeld. Of ik ook een handtekening wilde. Ik bedankte vriendelijk, maar ik heb er toch maar niks over gezegd op Facebook. Je weet maar nooit.

Lees meer op Rodzooi.nl of bestel zijn boek ‘Kroegkronieken’ op Bol.com