Rodweek #7: Mannenwellness?!

Tegenwoordig kunnen we iedere week een scherpe, eigenzinnige maar vooral leuke column van de Ras-Amsterdammer Rodney Rijsdijk verwachten. In deze column beschijft hij de actualiteit van die week, dus hoe konden we het anders noemen dan de “Rodweek“! Afgelopen weekend beleefde Rodney een ‘Mannenwellness weekend’, wat dat is lees je hier…

Afgelopen weekend was ik niet in Nederland, dus veel van wat zich in ons koude kikkerlandje afspeelde heb ik in die vier dagen niet meegekregen. Ik was op een wellnessweekend voor mannen. Wat ik bedoel? Ik zal het u uitleggen voordat u denkt dat ik een of andere verwijfde man ben, een soort schrijvende Cristiano Ronaldo.

Kijk, vrouwen doen dat wel eens: zo’n verwenarrangement ergens in zo’n wellnesscenter ergens op de Veluwe of zo. Met uitgebalanceerde ontbijtjes en lunches, linksdraaiende biologische dikpapyoghurt met fruit, high tea, een spa, stoombaden, sauna’s en gemarteld worden door een masseur. En dan de rest van dag met zo’n opgerolde handdoek op hun hoofd, met moddermaskers op hun gezichtjes en twee plakken komkommer op hun ogen een beetje liggen in een witte badjas. Als herboren komen de dames dan weer terug bij hun bolbuikige kerel die dat hele weekend op de drie grote P’s heeft geleefd: Pils, Pizza en Patat. En ze bezweren hem dan dat het ook heel leuk zou zijn om zoiets eens samen te doen.

Ja. Leuk.

Ik weet niet hoe het met u zit, maar mij persoonlijk lijkt het luisteren naar het groeien van mijn baard toch echt stukken boeiender dan zo’n suf ‘verwenweekend voor hem en haar’….

Voor mannen blijken er gelukkig ook verwenarrangementen te bestaan. Om ons, een groep van zes mannen die met enige regelmaat over voetbal schrijven, te laten zien hoe tof dat is nam DFDS ons afgelopen weekend mee op een boottrip naar Newcastle.

Na binnenkomst op de boot rond 17.30 en een kennismaking stonden er in een oogwenk zes pints bier voor onze dorstige hoofden en telkens als die dingen leeg waren kwamen er weer nieuwe. Rond 20.00 kregen we een copieuze driegangen maaltijd. We namen wijn bij het eten. Na de maaltijd kon het Oud-Engels pintdrinken gewoon verder gaan en tolden we ‘s nachts dolgelukkig onze hutten in. De volgende ochtend waren we een tikje suf, maar gelukkig was er een buffet met eieren, spek en worsten en deed een koud blikje cola de rest van de truc. En ineens waren we in Engeland. Op naar Sunderland alwaar een vriendelijke medewerkster van Sunderland FC ons het stadion liet zien. Ze legde ons de psychologie van warme en koude kleuren in de kleedkamers van de thuisclub en die van de gasten uit. Nadat ik later de stand zag, Sunderland staat laatste, had ik eigenlijk nog even willen vragen of het niet een idee was om eens van kleedkamer te ruilen. Een rondje rond het stadion en op naar Newcastle.

Inchecken in het hotel, midden in het centrum van de stad, en toen was het alweer lunchtijd en dus ook tijd voor het eerste bier. We aten er zelfs ook nog wat bij en toen moesten we op naar het stadion want daar waren we voor gekomen: een wedstrijd van Newcastle United FC, de plaatselijke trots van The Geordies, zoals de inwoners van Newcastle zichzelf noemen. Na de wedstrijd, die door Newcastle met 2-1 werd gewonnen, werd het toch al weer tijd voor bier en eten. Gelukkig ligt het stadion in het centrum van de stad en dus is het vertier nooit ver weg.

We dineerden in een pub en trokken daarna het nachtleven van Newcastle in.

Heeft u ooit de MTV-serie ‘Geordie Shore’ gezien? Dat is het Noordoost-Engelse equivalent van ‘Oh oh Cherso’. We noemden het dan ook gelijk ‘Ordi Shore’. Het was ons opgevallen dat zo ongeveer elke jonge vrouw hier gekleed is in ultrakorte jurkjes, zich op palen voortbewegen waar Amsterdam gebouwd op had kunnen worden en dat ze daar geen jas, panty’s of maillots of dergelijke warmhouders bij dragen. Volgens Geordie-meisjes is het warmhoudende effect van dat soort kledingstukken namelijk slechts een mythe, want dat vertellen hun moeders hen, zo werd mij verteld. Het is daarom waarschijnlijk ook genetisch bepaald dat zowel de jongedames als de heren, die in gewoon in t-shirts rondlopen, geen last van kippenvel hebben. We hebben het echt gecheckt! En of ze knap zijn en het weten of minder bedeeld zijn en geen spiegel hebben maakt ze niet uit. Geordies zijn elke vorm van schaamte allang voorbij. De volgende ochtend laafden we ons maar weer aan eieren, worsten en spek en jus uit een pak van een heel goedkoop merk. Aan verse jus doen Engelsen niet, stel je voor dat er vitaminen in zitten… De thee en koffie werden geserveerd door een dame in een minirokje en een duizelingwekkend decolleté. En toen waren we net wakker…

Die dag vertrokken we ook weer terug naar Nederland. Voetbal kijken, bier drinken op Champions League-niveau en hier en daar een kort rokje wat de moeite van het aankijken waard was…. Top! Ik kwam thuis, zo kapot als het neusschotje van Keith Richards, van het mannenwellnessweekend.

En dan moest het toetje nog komen. Ik was net bijgekomen van mijn superweekend toen Ajax tegen Barcelona moest voetballen. Ik zat niet in stadion. Ik zat thuis. Met vriendin en schoonpa. Ajax won. Ik juichte. De kat, die steeds weer vredig op mijn schoot kwam slapen, is minstens vier keer toe door de huiskamer gevlogen. Ik noem het de wedstrijd van het bestek. Schoonpa prikte een vorkie met ons mee, Ajax speelde met het messi tussen de tanden en ik viel daarna tevreden, lepeltje lepeltje, met m’n meissie in slaap.

Dromend van een volgend mannenwellnessweekend.

Lees meer op Rodzooi.nl of bestel zijn boek ‘Kroegkronieken’ op Bol.com